पात र बतासको कथा

कविता शिव गौतम November 20, 2020, 8:07 pm

---

अचानक रखमा पातहरुले साउती, र

मसिनो कोलाहल गर्न थाले

हलचलका चापलाई हाँगाहरुले

हलुका-हलुका हल्लाउन थाले

बतासले फेरि पनि पातलाई

आश देखायो होला

मसँग आयौ भने

आकाशै-आकाश उडाई लान्छु भन्यो होला।

बतासले सँधै यस्तै मीठा-मीठा

बात गरेर जान्छ

पातका मनमा तूफान र आँधीको

भावी जीवनमा एउटा बरबादीको

सुरुवात गरेर जान्छ।

आफ्ना सखा र शाखा छोडेर

आफू हुर्केका हाँगा र बिँगालाई छोडेर

मुलायम सपनाहरु सँगालेर

पात एक दिन पलायन गर्छ

बातास सँग, बतासकै हात समाएर।

आकाशमा घरी फिरिरी नाच्दै

घरी माथि घरी तल झर्दै

हवाका छाल सँगै

आरोह र अवरोह सँगै

रुखलाई बिर्सेर

आफ्ना दु:खलाई बिर्सेर

बादल सँग जिस्किँदै, मस्किँदै

आकाशै-आकाश

पात र बतास।

मायालु हातहरुले छाम्न छोडेपछि

बतासले थाम्न छोडेपछि

एक पल्ट झरिसकेको भनेर

गौरव र गरिमाबाट गिरको भनेर

रुखले आफूसँगै फेरि गाँस्न नमानेपछि

पातपतिङ्गर भएर

कतै कसिङ्गर भएर

बाटो हेरिरहन्छ

कुनै दिन फरि अर्को बतासले

उसको जीवन उचालिदिन्छ कि भनेर।

लेखकका अन्य रचना पढ्न यहाँ क्लिक गर्नुहोस ।