18 वर्षदेखि निरन्तर
समकालीन साहित्य
समकालीन साहित्य
तिमीलाई खुशी दिने बाचा जती सबै हारें
आफुलाई नुनिलो आशुको सागर तारें
यस्तै नै हो बाचा बन्धन पुरा हुन गार्हो भो
यसैले त यो मन्लाई सधैं अध्यारोमा पारे
के को रहर थियो र ? अरुलाई चोट दिने
त्यही आत्माग्लानिले आशु मैले सधैं झारे
के सोचे के भयो आफुसंगै पराइ बने
उदासि नै साथी हुँदा आफ्नो मनलाई नै मारे
कोलोराडो (अमेरिका)