गाउँदा गाउँदै कुनै सप्तकमा हराइरहेको आवाज हुँ म

कविता डा. मधु माधुर्य September 30, 2016, 3:16 pm

---

समयको कालखण्डमा

स्पेसको अन्तरकुनाहरूमा

खोज्दै छु आफैलाई कुनै "फ्रीक्वेन्सी" मा

स्वरहरुको तरंगमा ...

हिजो गाउँमा बजिरहेको थिएँ

झरनाको आवाजसंग इर्ष्या हुन्थ्यो

नदीको सुसाइसंग इर्ष्या हुन्थ्यो

हुरीको सुसेलीसंग

जोरी खोज्थें -

आकासको गड्याङ्ग गुरुङसँग !

"म" को प्रतिध्वनी पहरामा ठोकिँदा

कुनै मेलाको कोलाहलजस्तो

आवाजहरुको गुञ्जन

रमाइलै थियो

त्यसैमा अभ्यस्त थिएँ म

चरा-चुरुँगीको चिरविरसँग प्रतिस्प्रधा हुन्थ्यो

झ्याउँकिरीसँग रत्यौली चल्थ्यो ...

प्रकृतिको रंगमंचमा

नैसर्गिक सिम्फोनी आवाजमा

म -

सिंगो

बाँचिरहेको थिएँ ...

सभ्यताको अनुहार हेर्न

जब म शहरमा आएँ -

निस्ससिएर

ध्वनी प्रदुषणमा

हराएँ ...

याद छ :

हराउनुअघि

कुनै दिन म त्यहाँको ओपेरा थिएटरमा छिरेको क्षण

कुनै कार्लोसको गलाबाट

जोड जोडले घन्किरहेको थिएँ

श्रोताहरुको मन उद्द्वेलित गराउँदै

बलिरहेका चिमहरु पट-पट फुटाल्दै...

जब

रातको आगमन भयो

शहरलाई हुचीलहरुले कब्जा गर्यो

बारहरुबाट छुटेको कर्कश ध्वनीको ऐठनले

म वेहोस वेहोस भएर

शुन्यतामा म हराउन थालें ...

गाउँको परिवेशमा रमाइरहेको

म -

शहरमा हराएँ |

अमेरिका

लेखकका अन्य रचना पढ्न यहाँ क्लिक गर्नुहोस ।