18 वर्षदेखि निरन्तर
समकालीन साहित्य
समकालीन साहित्य
मैनबत्ती झैँ
पग्लिँदै पग्लिँदै
म झरेको बेला
तिमी मेरो छेउमा नआऊ प्रिया !
तिम्रो सुकोमल जीवन
मेरो आँसुले डाम्न सक्छ,
म यसैगरी पग्लिएर
एकदिन सकिन्छु
म सल्किउन्जेल
तिमीलाई उज्यालो दिइरहनेछु
तिमी टाढैबाट मेरो शिखा हेरिरहनू
किनकि
सौन्दर्यको मज्जा
दूरबाट हेर्नुमा छ
नजिकै जाँदा त
म कुरुप लाग्न सक्छु
मेरो हृदय पग्लिएर झरेका आँसुहरु
तिमीलाई कुरुप लाग्न सक्छन्
त्यसैले
टाढैबाट हेर मलाई
मेरो शिखालाई
अनि जलिरहेको मेरो आत्मालाई !
तिमी मेरो उज्यालोमा
मज्जाले रमाइरहूँ
म पग्लिरहन्छु
तप्प.....तप्प.....तप्प
पोखरा