18 वर्षदेखि निरन्तर
समकालीन साहित्य
समकालीन साहित्य
एउटै छानामुनि बाँच्ने हामी एक जोडी
दुईमुटु तर एक शरिर
अभाव र समस्याले चुक्ली लगाँउदा
ठाकठुक हुन्छ कहिलेकाहीं
हामी बुभ्mछौं
संगै सुतेपछि गोडा लाग्छ नै ।
प्रिया
रित्तो गाग्री लिएर
धारामा पुग्छिन् सखारै
र
गाग्रीभरि गुनासाहरु भरेर ल्याउँछिन्
अनि
चियासंगै उम्ल्याएर
चोटा र भ¥याङमा परेड खेल्छिन्
ठुला ठुला आंखा पार्दै
फनफन र झ¥याक—झुरुक नाच नसकिदै
गिलासभरि घुर्कि पोख्छिन्
म बिस्तारै बोल्छु
“गरीवी,अभाव र विवसतालाई
चियाको घुट्कोसंगै निल्नुपर्छ”
म आग्रह गर्छु
“हामी चिया विस्तारै र संगै पिउं न है”
उनि फन्केर जान्छिन्
कसौडी, थाल र डाडु पन्युको
टिङ् टिङ् –टाङ् टाङ् संगितसंगै
ताल न सुरको
“हाम्रो पनि उसको जस्तो भए पो ।”,
“फलानो र ढिस्कानोको जस्तो भए पो ।”
शब्द संगाल्छिन् उनि
र
यिनै शब्द र संगितको सहायताले
दैनिक दुईपल्ट गाउने दैनिकी बनाउंछिन्
म असह््य हुन्छु
म उनलाई मेरो जीवनप्रति धिक्कार्न भन्छु
चुत्थो रहर पनि पुरा गरिदिन नसक्ने म लाछी
जोइको इच्छा आकांक्षा पुरा गर्न नसक्ने पोइ
आफैप्रति घूणा हुन्छ मलाई
शिर उठ्दैन मेरो
आफ्नो दुःख र पिडादेखि डराएर
उनलाई समेत बिना अर्थ रुवाउने म कायर
अनि मेरा यी नयनहरुबाट
बिस्तारै बिस्तारै
आंशुको मुलको प्रतिस्पर्धा हुन्छ
घुंक्क घुंक्क र सुंइ सुंइ आवाज कानमा ठोक्किन्छ
तब म सम्झिन्छु
“रोएर समाधान हुदैंन ”
मट्टितेल तान्ने
कालो धुंवा फाल्ने
शिशीको टुकीको मधुरो उज्यालोमा
म बिस्तारै आँखा र टाउको उठाउंछु
थरथर कांपेका यी हातहरुका कारण
घप्ल्याक्क शिशी ढल्छ
मट्टितेल छताछुल्ल भई पोखिन्छ
मधुरो टुकी बत्ती झ्याप्प निभ्छ
निस्पट्टमा
म छामछुम छामछुम गर्दै
एउटा दियो बाल्छु
दियोको प्रकाशमा म
मेरी प्रियाको उज्यालो मुहार पाउँछु
ताथली—७, भक्तपुर