18 वर्षदेखि निरन्तर
समकालीन साहित्य

दसी

कविता निरोज September 8, 2009, 7:48 pm

उज्यालो दिने निहुँमा

सल्काएर छोडे पछि

डढेलो लागेको आफ्नै आसमा

भत्कीदै गरेको विश्वास च्याँपेर

अन्धकार रात बाँची रहदा

झस्क्याईदिन्छ र पो त

नुन चुक छरिन्छ घाउमा

तिम्रै यादको एैठनले

झकाउन खोज्छु जति पटक म ।

तिमी भन्छ्यौ — म ढुङ्गा हूँ

र म त्यही ढुङ्गा प्रमको

ढुङ्गे अक्करमा सपनाको

जोड घटाउ गरीरहेछु

आधी बाँचेर आसमा

आधी मरेर निरासामा ।

यादले नसताउने तिमीलाई

तिम्रो प्रमको प्रवासमा

शरणार्थी मिल्काइएको

अधमरो लासमा

मेरो जिन्दगी खुम्चीएको छ

र सोझै मुटुमा

तिमीले हानेको तिर

दसी बोकेर स्मृतिमा

एक हातले

भलभल्ती बगेको रगत थामीरहदा

अर्को हातले कागज खोप्दै छु — प्रियतमा

मुटु भित्रको तिम्रो तस्वीरलाई

सुरक्षित स्थनान्तरण गर्न ।

यहाँ रहर बाँचेर

प्रहर कटाउने

मात्रै अल्झेको छु नियतिमा यतिखेर

जबकी प्रत्येक पल्ट बजाईदिदा

घण्टी तिमीले निषेधको

झर्न विवश हुन्छु सुकेको पात झै

र कुनै बेला

डिलमा तिम्रो परेलीको

तप्कीएका आँशु सम्झदा — सम्भावानामा

चढ्दै हुन्छु आकासमा

मेरो जून भेट्न

तर फेरि हठात्

उडाइन्छु कता कता

उहि झर्नु र चढ्नुको

विवश विवश यात्रा

न अङ्गालोमा जून छ

न विश्राममा आधार छ

फगत् सुकेको पात बाँचेको छु ।

भरथेग

कसैको उँधारो आश्वासनले

चल्छ र कतिञ्जेल ?

जबकी सुनामी हलचलमा म छु

कारण उपेक्षाको लहरमा

आफैलाई अर्पिसक्दा पनि

तिम्रा सुन्दर आँखीभौँ मूनि — मैले कोरेका

धेरै सुन्दर सपनाहरु छन्

फक्रिदै गरेको गुलाफको

गुच्छासँग साट्न बाँकी ।

पात्रोमा त पूर्णिमा अंङ्कित छ

तर कसरी बोलाउन सक्छु म तिमीलाई

आफै अन्धकार अनुभव गरिरहदा

बिझेर काँडा पाइतालामा

बग्न सक्छ भेल रगतको

जति बगाउनु बगाई सकेर मैले नै

तिरीसकेको छु भार जगत्को

भो तिमी तिमै्र सँघारमा बस

म तड्पी तड्पी

आफ्नै प्यारमा मर्छु ।

प्रियतमा

मैले टोलाएको क्षितिज पल्तीर

तिम्रो शहरमा

कुनै बेला मैले फेरेमो श्वासमा पनि

प्रेम छोडेको थिए

भन अब कसरी

फिर्ता लिन सक्छु म त्यो श्वास ?

कुनै रङ्गहरुको संयोजनले

नसमेट्दा तिम्रो मुहारको आभा

हतास हतास छु

निरास निरास छु

क्यानभासमा

मुस्कुराईरहदा पनि तिमी

आफ्नै ओठहरुको डोब

नभेट्दा तिम्रा गालाहरुमा ।

अनुभव — जो सँगालेको थिए

यात्राहरुमा

गर्यौ र पो त इन्कार

राख्न आफ्नै पोल्टामा

बग्यो पानी सँगै

पुल मूनि नारायणीमा

तर जतन गरेर राखेको छु

मुटु भरिको माया तिमीलाई

अस्वीकृत प्रेम जमानामा पनि

त्यसैले त भन्छु

चुपचाप निदाउ

भरे आउनेछु सपनीमा

गुलाफको गुच्छा लिएर

तिमीलाई फेरि पनि

जनाउ दिन प्रेमको ।

आफ्नै निष्ठामा अतिक्रमण गराउन

बित्थ्यामा शँङ्काहरु ओरालेर

थाहा छैन किन सोध्दै छु प्रश्नहरु —

कहाँ ? कसरी ? कोसित ?

बिताउदै छौ बैशका कौमूदी रातहरु ।

समय यतिखेर

मै उभिएको विन्दुबाट

प्रस्थान गर्न खोज्दैछ

आँधी, हुरी, भेल, बाढी

सबै सबै अङ्गालेर

र मलाई बाँधेको समय

शून्यतामा टक्क अडिएको छ

जनाउँ दिन शून्य समयको ।

मलाई थाहा छ

यो — हुरी समय

— आँधी समय

— भेल समय

— बाढी समय

एकै छिन पछि

भत्काउन उध्त हुनेछ

किनार उभिएको मलाई

तै पनि शून्य समयको

कोलाहल मस्तिष्कबाट

निकाली छोडीराखेको छु

दसी मेरो प्रेमको ।

देउराली—३, नवलपरासी

लेखकका अन्य रचना पढ्न यहाँ क्लिक गर्नुहोस ।